Alleen op vakantie als jongere (20 t/m 23 jaar oud)

Ik ben inmiddels al meerdere keren, zo’n 5 keer alleen op vakantie geweest tussen mijn 20steen 23ste. Hiervan ben ik 4 keer alleen op vakantie geweest in de zomer in Oostenrijk en 1 keer ben ik een paar dagen eerder naar Oostenrijk gegaan voor de wintersport met ons gezin.

3 keer ben ik in Kaprun/Zell am See geweest, waarvan 1 keer eerder op wintersport. Ook ben ik in het Zillertal geweest en in Ladis (onderdeel van Serfaus/Fiss/Ladis). 

In deze blog ga ik vertellen hoe het is om als jongere alleen op vakantie te gaan en de komende tijd zullen er meer reisblogs online komen, omdat ik hier graag over schrijf en ik enthousiast ben over mijn vakanties in Oostenrijk! Ook zal er nog een blog online komen over wat algemene tips over Oostenrijk!

Op mijn 20ste ben ik voor het eerst naar Oostenrijk gereisd met het vliegtuig en de trein, namelijk naar het Zillertal. Ik verbleef toen in hotel Neue Post in Mayrhofen. In de zomer gaan er vaak minder vluchten naar Oostenrijk, zeker in 2018 nog. Ik vloog toen met Lufthansa van Düsseldorf naar Frankfurt en van Frankfurt naar Innsbruck met Austrian. Vanuit Innsbruck Airport ben ik met bus naar het hoofdstation van Innsbruck gegaan, vanuit daar naar station Jenbach en verder naar Mayrhofen met de Zillertalbahn. 

Naar Kaprun/Zell am See ben ik ook 3 keer geweest met het vliegtuig en de trein, omdat ik pas op mijn 23ste mijn rijbewijs heb gehaald. Gelukkig is reizen in Oostenrijk met het openbaarvervoer enorm goed geregeld en een stuk goedkoper dan in Nederland! 

Ik ben 1 keer van Düsseldorf naar München gevlogen en toen verder gereisd met de trein naar Wörgl, vanaf daar de trein naar Zell am See en toen met de bus naar Kaprun. 

Ook ben ik 2 keer naar Salzburg gevlogen, 2 keer vanaf Düsseldorf, waarvan 1 keer terug van Salzburg naar Schiphol. Vanaf Salzburg Airport kun je de bus nemen naar het station van Salzburg, waarvan uit je directe treinverbindingen hebt naar Zell am See!

Naar Ladis ben ik met de auto gereden, met een tussenstop de heenweg in het mooie Rothenburg ob der Tauber! 

Veel mensen vragen zich af of ik mezelf niet verveel, ik het niet spannend vind of hoe het is zo alleen op vakantie, maar mij bevalt het dus super goed! Ik ben sowieso wel een redelijke einzelgänger. 

Ik neem wel altijd mijn laptop mee, waar ik ’s avonds YouTube, Netflix of Videoland op kijk, soms kook ik zelf, maar ik ga ook regelmatig alleen uit eten! Ik ontbijt vaak gewoon simpel met een broodje op mijn kamer en ’s middags lunch ik vaak in een restaurant op de berg.

Eigenlijk ben ik vanaf het ontbijt tot aan net voor het avond eten gewoon op pad en wat ik ook merk is dat ik vaker in gesprek raak met mensen, wanneer ik alleen op vakantie ben. 

Ik wandel alleen, wat ik heerlijk vind, omdat ik mijn eigen tempo kan bepalen en welke wandeling ik maak. Wel laat ik altijd een van mijn vrienden weten in welk gebied ik aan het wandelen ben! Mocht ik dan ’s avonds niet terug zijn, dan weten ze dat er wat is gebeurd… Dit is gelukkig nog nooit voorgekomen, maar zeker een tip als je alleen gaat wandelen!

Verder doe ik activiteiten als ziplines, rodelbanen, maakte ik vanuit Ladis uitstapjes en heb ik in Fiss voor het eerst een duo paraglide vlucht gemaakt. Ik ben de hele dag actief en buiten, dus mezelf vervelen doe ik sowieso niet! 

Ook zal ik wellicht nog wat blogs schrijven over onze wintersportvakanties. Ik ski als sinds ik 3 jaar oud ben en ben al in veel verschillende gebieden geweest. 

Ik hoop als ik de komende tijd energie heb meer blogs te schrijven over mijn vakanties in Oostenrijk, deze zullen onder andere gaan over:

-Zell am See/Kaprun

-het Zillertal

-Sölden

-Ischgl

-de Kaunertaler gletsjer

-Serfaus/Fiss/Ladis

  • Kaunertaler gletscherstrasse
  • Uitzicht Kitzsteinhorn
  • Hoogste punt Kitzsteinhorn

Bijna 7 maanden na de (abdominal) phallo en het vervolg

Het is alweer bijna 7 maanden geleden sinds mijn operatie in Belgrado, Servië!

Alles is helemaal goed hersteld en ik ben nog steeds erg happy met mijn resultaat.

Ik heb iets meer gevoel terug gekregen en alle littekens zijn echt een stuk mooier geheeld. Ik voel mezelf completer en zelfverzekerder over mijn eigen lichaam!

Ik zal er ook eerlijk over zijn dat het niet altijd makkelijk is, ik heb toch 22 jaar geleefd met een ander geslachtsdeel. Je moet even wennen aan hoe het nu is, ook qua verzorging, naar de wc gaan en je eigen beeld passen. Het werkt toch allemaal net wat anders en het ziet er anders uit! Dit gaat gelukkig allemaal steeds beter en ik heb steeds meer connectie met mijn eigen lichaam.

Ik ben inmiddels ook bezig met het vervolg traject, waar ik eerst dacht genoeg te hebben aan deze operatie is er toch een verandering gekomen. Ik kan namelijk nu niet staand plassen en dat mis ik toch wel…
Niet iedereen heeft die behoefte natuurlijk en er kunnen ook weer complicaties bij komen kijken.

Alleen heb ik nu ontzettend veel last van genderdysforie dit betekent eigenlijk dat je je niet fijn voelt in je eigen lichaam en onvrede hebt met je lichaam, omdat het niet bij je past. Ik heb dit gevoel nu vooral over het niet staand kunnen plassen. Om er een voorbeeld bij te geven, als je een mannentoilet binnen komt lopen zie je meestal als eerste de urinoirs. Ik moet daar dan voorbij lopen en sta soms in de rij bij de hokjes. Ik voel mezelf dan ongemakkelijk en vind het ontzettend naar dat ik er niet tussen kan gaan staan… Thuis heb ik dit gevoel minder, maar vooral buiten huis is dit gevoel enorm sterk aanwezig. Bijna iedere keer is het dan een confrontatie om naar het toilet te gaan.

Voor de meeste mensen zijn dit momenten die zij doen, zonder erbij na te denken. Voor een transgender persoon kunnen deze momenten enorm confronterend zijn. Niet alleen bij bijvoorbeeld naar de wc gaan, maar ook bij douchen, omkleden of andere dingen. Dit kan gewoon erg naar zijn en ook veel energie kosten om telkens deze confrontaties met je eigen lichaam te ervaren. Veel mensen weten dit misschien niet, omdat zij er niet zo vaak bij stilstaan.

Wat moet ik doen qua voorbereiding?

Ik onderga nu laserbehandelingen met als doel ontharing. Ze hebben namelijk haar vrije huid nodig om mijn plasbuis te kunnen verlengen, je wilt natuurlijk geen haar hebben in je plasbuis hahaha. Ik moet zeggen de eerste behandeling enorm pijnlijk was, want in sommige gebieden heb ik wel volledig gevoel. Het trekt gelukkig ook wel weg, maar het voelde als kleine messteken. Het plan is nu om nog 4 behandelingen te doen, dus 5 in totaal. Daarna zal ik foto’s sturen naar mijn chirurg, die zal beoordelen of dit voldoende is. Ik heb inmiddels gewoon zijn telefoonnummer en mag hem altijd appen, nou dat heb in Nederland nog nooit meegemaakt!

De hoop is dat ik het voorjaar van 2022 rond april kan worden geopereerd.

In die operatie worden wellicht wat kleine correcties uitgevoerd en met de haar vrije huid mijn plasbuis gemaakt. Mijn penis wordt dan weer geopend en de plasbuis wordt er dan ingemaakt/gelegd en vastgemaakt aan de huidige plasbuis. Mijn chirurg gelooft erin dat als je de plasbuis in de 2de operatie maakt, dit minder complicaties met zich meebrengt, omdat de penis zelf dan ook tijd heeft gehad om te herstellen.

Er kunnen dus wel complicaties optreden, maar die heb ik er toch wel voor over. Er kunnen bijvoorbeeld kleine gaatje in de plasbuis komen, een vernauwing of de plasbuis kan deels afsterven. De plasbuis van een transman is namelijk niet zo flexibel als die van een geboren man. De plasbuis die wordt gemaakt in een phallo beweegt minder soepel mee en is natuurlijk van ander weefsel gemaakt.

Net zoals bij de vorige operatie moet er weer een hoop geregeld worden onder andere:
-De vergoeding van de laserbehandeling, wat erg lastig ging weer, maar wat is gelukt!
-Alle formulieren verzamelen en indienen voor de operatie vergoeding
-Het regelen van een vangnet hier in Nederland, mocht er toch wat mis gaan met de plasbuis
-Afspraken maken met de huisarts voor verwijdering van katheters en controles

Dit was al weer een heel lange, uitgebreide update voor nu!
Ik ga jullie zeker op de hoogte houden!

My abdominal phalloplasty (English version)

This blog is about my abdominal phalloplasty that I have had with Doctor Miro Djordjevic. I’m from the Netherlands, so English is not my first language, sorry if there are spelling or grammar mistakes in this text.

First, I will tell some things about myself, my situation and previous surgery’s. 

I am a 23-year-old transman from a village in Holland, with the hypermobile version of the Ehlers Danlos Syndrome. 

I started my transition 2013/2014, when I was 15/16 years old. I got puberty blockers a few days for my 17th birthday and a few months later on the end of the year I started with testosterone gel. Later in 2017 I got Nebido testosterone injections every 12 weeks. 

In July 2017 I had my chest surgery here in Holland at the same time as my hysterectomy and removal of the ovaries. 

Later in 2019 I had my meta (metoidioplasty) with UL (urethra lengthening) in Gent, Belgium at the same time with the colpectomie/vaginectomy with Doctor Hoebeke, because my surgeon was ill. 

I started to get wishes for a phallo, because I wasn’t happy enough with my meta. I missed the ‘filling’ in my boxers, having a penis, the image in the mirror was wrong and I didn’t feel complete. So, I started to look for surgeons, first in Holland and Belgium, later in the rest of Europe. 

The reasons I didn’t get surgery in Holland or Belgium are:

-The long waiting lists

-Most of the surgeons aren’t very experienced with phalloplasty

-They didn’t listen to me about the risks with my syndrome

-They didn’t perform the technique I wanted

I didn’t want RFF, because of the big scar on my arm, and for what’s called the ‘’scip technique’’ here there are really strict conditions. I had to lose a lot of weight, even when I lost already 15 kg. Here the conditions are a lot stricter then in America. 

I looked up other techniques and found out that I really wanted the abdominal or MLD (skin graft from the back) phallo. I found a few surgeons around Europa, Doctor Djordjevic, Djinovic and some others in Germany. 

After I read some stories about Doctor Djinovic I decided not to go to him. I send many emails to surgeons in Germany, but only a few surgeons perform the abdominal and some didn’t even respond. 

I also send an email to the team of Doctor Djordjevic and the responded after a while. Sometimes Marta or someone from the team reacts really late, but I always got an answer. I could facetime with Doctor Miro Djordjevic, so we made an appointment. He called me on Sunday, which is very unusual here in the Netherlands! I immediately had a good feeling about him, he listened to my personal wishes, was friendly and immediately asked colleagues information about my illness!

Then I had more contact with Marta and Doctor Korac the anaesthesiologist and got a surgery date. I spoke for the first time with Miro on December 13th and my surgery was on March 16th. It depends if there is a waiting list, because Miro also works in New York. 

My insurance did cover the surgery, but since they don’t have a contract with the clinic in Belgrade, I first had to pay the surgery myself. Marta will send you a budget with how much the operation approximately will cost. 

I had to pay my surgery maximum two weeks before my arrival. 

My surgery costed less than expected and I got this money back in cash (euros) when I left the clinic. 

I took my sister (18) with me to Belgrade, since she speaks the best English of my family. After I send our flight details to Marta, the Taxi driver that works together with the clinic picked us up at the airport and brought us to the apartment. 

In the apartment we had 4 rooms, a bedroom with 2 separate beds, a bathroom, a living room with 2 couches and a kitchen with table. We also had a washing machine. Our apartment was close to the city and a supermarket. 

The costs for the apartment were included in my surgery costs, we had to pay for the groceries and taxi rides that were not medical. My sister could visit me ones a day due to the corona virus, but she could stay as long as we wanted. 

I flew to Belgrade on Friday March 12th with my sister. On Saturday and Sunday, we were picked up at 8.30am both days by a doctor from the clinic for examinations on Saturday and consultation with Doctor Djordjevic and the anaesthetist Korac on Sunday!

I had the be in the clinic on Monday afternoon March 15th around 1.30 pm for my surgery the next day. I was in the hospital until Saturday morning March 20th. On day 2 I was allowed out of bed with the help of nurses and on day 3 independently. I then stayed in the apartment with my sister until Friday morning March 26th

I think it’s personal how long to stay in Belgrade, my flight was around 4 and half hours. 

My doctor at home did my check-ups here in Holland, every week. He removed my stitches, staples and catheter after 3 weeks. All my wounds healed up very nice. My scars are below the elastic band of my boxer, but that also depends on your anatomy and previous surgeries. 

How many staged you need also depends on previous surgeries and Marta and Miro discussed this with me. 

I’m now talking with them for my stage 2, this will probably be the urethra extension and burying my meta into the phallo. I don’t have an erection prosthesis or ball implants yet and I don’t know if I want this.

The contact form to contact doctor Miro Djordjevic can be found here:
https://genitalsurgerybelgrade.com/contact-us-2/

If you have more questions, you can send me an email:

ive.online@outlook.com

Or send me a private message on Facebook, my name there is Ive Schrijen 

This is my profile picture:

3 maanden na mijn (abdominal) phallo

Hallo allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat er een blog verscheen hier. In de tussentijd is er alweer van alles gebeurd, zo ben ik bijvoorbeeld onderdeel geworden van het team bij Chronisch & Happy. Iedere dinsdag verschijnt daar een column https://www.chronischenhappy.nl/juni-2021—ive-olution

En ik ben dus alweer 3 maanden geleden geopereerd! De tijd is gevlogen en ik had niet verwacht dat met mijn EDS mijn herstel zo soepel zou verlopen. Natuurlijk waren de problemen met mijn katheter en darmen, maar die ben ik gelukkig alweer bijna vergeten. 

De littekens genezen ook verbazingwekkend goed, ik denk dat het gebruiken van nietjes en de juiste litteken crème (Alhydran alleen online verkrijgbaar) heel veel verschil uitmaakt. Ik vind de littekens er al erg goed uit zien, de crème werkt ook nog goed voor mijn borst littekens die ook lichter zijn geworden nog.

Inmiddels heb ik weer gefietst en gezwommen. Dit gaat beide gewoon helemaal goed. Het zwemmen voelt fantastisch, omdat het nu compleet aan voelt. Ik heb zoveel minder genderdysforie! (het gevoel dat je lichaam, of een deel van je lichaam absoluut niet hoort bij jou lichaam, zo erg dat je er verdrietig of kwaad van wordt)

Alles voelt gewoon beter, ik durf naar mezelf in de spiegel te kijken, vind douchen of naar de wc gaan ook veel minder erg. 

Het was in het begin bijvoorbeeld wel even puzzelen welke boxers het lekkerste zaten, broeken voorzichtiger aan doen en oppassen met bukken of zware dingen tillen. Ik was voor mijn operatie ook wel bang hoe alles zou gaan, maar door het verzorgen van de wondjes en het masseren van de littekens voelt alles ook steeds natuurlijker en vertrouwder aan. Het is nu inmiddels gek om te bedenken dat ik 22 jaar lang met een ander geslachtsdeel heb geleefd hahaha. Het voelt nu al bijna alsof het nooit anders is geweest.

Tuurlijk weet ik zelf ook dat die nooit hetzelfde zal zijn als een volledig werkende penis van een cis man, maar hier heb ik vrede mee en dit accepteer ik ook! Ik ben ontzettend blij met hoe alles is gegaan en ik ben er zelf heel blij mee! Ik ben nu echt mezelf en voel mezelf compleet nu en dat is waar het om gaat! Ik mis het staand kunnen plassen op dit moment niet. Ik zou dit ook nog over een aantal jaar kunnen laten doen. Voor nu wil ik dit nog niet, door de complicaties en omdat ik dan nog een keer terug moet naar Belgrado. Voorlopig wil ik nog even niet terug, omdat het mentaal gewoon erg pittig is. 

Mijn plasbuis zou dan namelijk niet zo flexibel zijn als bij een cis man (iemand geboren met penis), hierdoor kunnen er sneller gaatjes in komen of bijvoorbeeld blokkades. Ik vind het op dit moment niet het risico waard. Daarbij zou ik meer kans op complicaties hebben, omdat er bij mij in de eerste operatie een vernauwing is gevonden. De chirurg kreeg deze vernauwing zelfs niet open met een kinderkatheter, maar heeft een micro buisje hiervoor moeten gebruiken. 

Morgen staat ook weer een afspraak voor een nieuw schema bij de sportschool, omdat ik nu na 3 maanden eindelijk mag sporten! Ik wil toch weer gaan proberen, ondanks de vele EDS-blessures en narigheden te gaan fitnessen op mijn tempo, lage gewichten met meer herhalingen, omdat dit mij mentaal goed doet en ik sporten enorm leuk vind. Ik ben eigenlijk best wel sportief, zoals sommige wel weten. 

Tot de volgende blog!

Mijn abdominal (buik) phallo

Ik zou graag wat willen delen over mijn ervaring met de abdominal (buik) phallo in Belgrado, Servië door dr. Miro Djordjevic.

Ik heb op 16 maart dit jaar (2021), dus ong. 7-8 weken geleden op dit moment mijn abdominal phallo gehad. 

Ik heb alles met ze via de mail besproken kreeg telkens vrij snel reactie!

Ik ben op vrijdag 12-03-2021 met mijn zusje (van 18) naar Belgrado gevlogen. Op zaterdag en zondag werden we beide dagen om 8.30 opgehaald door een arts van de kliniek voor onderzoeken op zaterdag en consult met dr. Djordjevic en de anesthesist Korac op zondag!

Op maandag middag 15-3 opgenomen rond 13.30 uur voor mijn operatie de volgende dag. Ik heb toen tot en met zaterdagochtend 20-3 in het ziekenhuis gelegen. Op dag 2 mocht ik uit bed met hulp van verpleegkundigen en op dag 3 zelfstandig. Ik ben toen nog met mijn zusje in het appartement gebleven tot en met vrijdagochtend 26-3. 

Ik ben teruggevlogen met katheter, nietjes en hechtingen, deze zijn na 3 weken verwijderd door mijn huisarts.

Ik ben erg tevreden met het resultaat! Alles was heel persoonlijk en alles was volgens mijn wensen. Het herstel is eigen best wel goed en vlot gegaan! Ik had hier en daar kleine wondjes, omdat mijn lichaam de zelf oplosbare hechtingen te snel naar buiten wilde werken. Gelukkig zijn ze op 1 na, die ook al bijna dicht is weer allemaal zelf gesloten. Ik had het geluk dat mijn huisarts alles met mijn in de gaten wilde houden, ik kwam de eerste 4 weken elke week bij hem op controle! 

Mentaal was dit allemaal wel heel erg pittig! Je ligt toch in een Buitenlands ziekenhuis en al spraken alle verpleegkundige Engels, alles is toch anders. Ik miste vooral mijn eigen bed, onze hond, mijn ouders en het Nederlandse eten! Het eten ging heel anders en ik ben een slechte eter, dus dat was erg moeilijk… Ik kreeg rond 8.00 al ontbijt dit was meestal thee met 2 droge sneden toast zonder beleg, rond 15.00 uur lauw middageten en rond 20.00 soep in een mok met weer droge toast. Ook dwongen ze mij te eten, wat ik als erg naar ervaarden. Ik reageerde ook heel erg sterk op de antibiotica die ik kreeg via mijn infuus, zo’n 3 keer per dag. Ik had meer last van mijn spijsvertering dan pijn. Nu bleek achteraf in Nederland dat ik daar een bacterie heb opgelopen, maar die heeft mijn lichaam gelukkig zelf kunnen ‘’behandelen’’.

Nog wat meest gestelde vragen haha:

-Hoe zit het met de vergoeding?
Mijn eerste aanvraag is afgewezen, maar na het bezwaar goedgekeurd! Ik moest zelf alles voorschieten.

-Hoe zit het met verblijf?
De kliniek bezit enkele appartementen in Belgrado dicht bij een supermarkt enz. zit. Deze kosten zaten bij de operatie kosten en totalen rekening in.

-Hoe zit het met het vervoer?
Wij zijn opgehaald door een taxichauffeur die samenwerkt met de kliniek vanaf het vliegveld, dit hoefde wij niet te betalen. Als de ritjes met mij erbij waren dan koste het niks. Als mijn zusje op bezoek kwam moest ze dit betalen, maar de taxi is niet duur. 

-Hoeveel operaties zijn er nodig?
Dit ligt aan welke operaties je al hebt gehad en dit moet je met hem persoonlijk bespreken

-Kun je plassen uit je phallo?
Nee, ik kan dit niet, maar dat komt ook omdat ik hier niet voor heb gekozen! Dit omdat ik dan nog een keer terug moet over 7-9 maanden en ik mentaal mezelf hier niet fijn bij voel. Daarnaast geeft het verlengen van de plasbuis kans op veel complicaties en kun je de rest van je leven problemen bij het plassen houden, waar ik zelf geen behoefte aan heb. Ik vind het nu goed zoals het is, ik plas nu zittend. Ook is er een vernauwing gevonden tijdens de operatie, wat kansen op complicaties verhoogd. De complicaties zijn vooral gaatjes in de plasbuis of lekkages. Dit komt, omdat de plasbuis die ze bij transmannen maken vast ligt en niet zo flexibel meebeweegt als bij een biologisch geboren man. Ook moet er een aansluiting worden gemaakt van de oude op de nieuwe plasbuis die niet altijd netjes hersteld, het is namelijk lastig om goed lichaamsmateriaal te vinden wat de zuurgraad van urine goed kan verdragen en dus geschikt is voor een plasbuis.

-Kun je zelf de lengte kiezen?
Ja dit kan ik overleg, maar het moet wel realistisch zijn en mogelijk zijn. Het was trouwens best wel gek om met een chirurg over de lengte van je piemel te praten hahaha. 

-Waar zitten nu dan je littekens?
Die zitten ter hoogte van de schaamheuvel, onder de rand van mijn boxer, dus deze zijn niet zichtbaar aan de buitenkant voor andere. Dit vind ik zelf ontzettend prettig!

-Hoe zit het met gevoel?
Ik voel het meeste inmiddels, vooral aanraking, warmte en kou

-Kun je zelf een erectie krijgen?
Nee, dit kan helaas niet! Dit komt omdat ik geen zwellichamen heb en biologische mannen deze wel hebben. Ze zijn aan het kijken naar transplantatie mogelijkheden, maar dit kan nog jaren duren. Ook heb je wel erectieprotheses, maar deze moeten om de zoveel jaren worden vervangen en brengen extra complicaties met zich mee! Gelukkig zijn er ook nog andere hulpmiddeltjes, dus voorlopig ga ik niet voor een erectie prothese, dit kan ook pas 1 jaar na de operatie worden gedaan. 

-Hoe zit zo’n phallo/jouw resultaat er dan uit?
Ik ga zelf niet mijn resultaten online delen! Dit deel ik alleen met mensen die ik vertrouw en die ik al ken. Wel staan er foto’s op de website van de kliniek, let op deze zijn 18+ en zeer bloederig! Je moet hier dus wel tegen kunnen… Ook zijn dit vooral phallo’s die hij vanuit de rug heeft gemaakt, het resultaat vind ik niet vergelijkbaar met dat van mezelf. 

https://genitalsurgerybelgrade.com/phalloplasty-neophallus-female-to-male-surgery-transgender/

Heb je nog andere vragen? Op mijn website staan de links naar mijn Facebook en Instagram, ook kun je een email sturen!

De zoektocht naar een chirurg

Ik was toch niet tevreden met mijn metaïdoio-plastiek die ik 4 juni 2019 kreeg in het UZ Gent. Het gaf mij toch nog niet het complete gevoel waar ik op had gehoopt. Ik voelde mezelf toch nog niet volledig mezelf en man. Ook dacht ik tevreden genoeg te zijn met een meta, zoals ik de metaïdoio-plastiek altijd noem. De wens voor de phallo (afkorting phalloplastiek) kwam terug. Eerst twijfelde ik ook nog of ik een correctie wilde van mijn meta, dus dit heb ik ook nog onderzocht. 

Ik heb eerst heb in oktober 2019 weer een gesprek gehad met mijn psycholoog van de genderpoli van het Vu in Amsterdam. Naar eindelijk van het gesprek kreeg ik een gesprek met een van de plastisch chirurgen van het genderteam, Dr. Özer die de meta operaties uitvoert op 10 juli 2020. Heel snel tijdens dat gesprek werd eigenlijk duidelijk dat het verlengen of corrigeren van mijn meta geen oplossing zou zijn voor mij. Gelukkig kon Dr. Özer een plekje regelen nog tussen het spreekuur van Dr. Botman een van de plastisch chirurgen die de phallo operatie uitvoert. 

Tijdens het gesprek met hem gaf ik aan geen phallo van mijn onderarm te willen door de extra risico’s met mijn Ehlers Danlos Syndroom, daarnaast halen ze echt veel huid weg van de onderarm, tot bijna het bot. Dit zorgt voor een erg groot litteken, en ook is de penis redelijk smal. Deze techniek heet ook wel RFF. 

Toen heeft hij gekeken naar de mogelijkheden voor de SCIP phallo, waarbij de huid uit de zij wordt gehaald. Hier was ik alleen veel te zwaar voor, ik woog toen rond de 82 kilo. Ik moest gaan proberen te afvallen en ben toen teruggekomen bij hem op 12 oktober 2020 en 8 december 2020. Tijdens deze gesprekken was ik al ontzettend veel afgevallen, ik zat in december 2020 net boven het doel op 65 kg en moest op 64 zitten volgens de afspraken. Ik was dus al 17 kg afgevallen, maar dit was volgens hem niet genoeg!!! Ik was woedend omdat ik volgens hem nog 8! Kilo af moest vallen tot 58 kg. Ikzelf was al mega blij met de afgevallen kilo’s, omdat dit zonder te sporten wat ik niet kan met mijn EDS dit had bereikt. Ook vonden het mensen in mijn omgeving echt niet gezond als ik nog 58 KG zou wegen. Daarnaast maakte Dr. Botman echt kwetsende opmerkingen over mijn ziekte en over transgenders, waardoor ik erg van slag was! Ik kreeg niet eens een compliment voor het afvallen!

Een ding wist ik toen absoluut zeker, deze man gaat niet in mijn lichaam snijden! En ik ging op zoek naar andere mogelijkheden. Ik kwam uit op 2 opties:

  • Dr. Kanhai van medische kliniek Velsen, die ook phallo’s uitvoert vanuit de zij/lies/buik. Ik heb 2 gesprekken met hem gehad, maar de klik was er toch niet helemaal. Ook vond ik dat hij niet genoeg rekening wilden houden met de Ehlers Danlos.
  • Dr. Miro Djordjevic die werkt in een privékliniek in Belgrado, Servië. Ik had al eerder contact met hem gehad en heb in december 2020 weer contact met hem gehad. Hij was super tevreden met mijn gewicht en erg vriendelijk! Hij wilde zelfs videobellen op een zondagochtend! Ik had meteen een klik en hij wilde zich helemaal verdiepen in de Ehlers Danlos! Ook is hij een van de beste chirurgen op dit gebied in Europa. 

Ik vond de gedachten om in Servië geopereerd te worden echt doodeng! Maar het voelde goed en hij wilde zich helemaal verdiepen in de EDS en het voelde heel persoonlijk allemaal! Al snel kreeg ik mailcontact met zijn assistente Marta, waarmee ik alles regelde. Ik kon zelfs al in januari worden geopereerd, maar dat vonden ik en mijn ouders iets te snel haha. Toen kreeg ik een nieuwe datum 16 maart 2021! 

Ik was ontzettend blij, maar vond het nog steeds heel erg spannend! Toen begon het regelen, de vergoeding door de zorgverzekering, vluchten, verblijf en corona testen. 

Vooral het regelen met de verzekering duurde erg lang, zo lang zelfs dat het zenuwslopend was of mijn operatie wel door kon gaan! Toen ik eindelijk iets hoorde was dit een afwijzing, maar ik laat mij niet zomaar uit het veld slaan en schreef meteen een bezwaar.

Weer duurde het eindeloos voor ik iets hoorde, maar op vrijdag 12 februari 2021 kwam dan eindelijk het verlossende telefoontje! Mijn bezwaar was goedgekeurd!!! Ik was echt mega blij en vierden het samen met mijn zusje bij de Mac Donalds haha. Krap 4 weken voor mijn operatie had ik dus akkoord… 

Gelukkig ging het regelen van de testen, vliegtickets en het contact met de chirurgen vlot en had ik dit toch nog allemaal kunnen doen. 

Ik ben zelfs nog voor de vlucht op vrijdag 12 maart even snel naar de kapster geweest haha. Ook heb ik een inpaklijst gemaakt, zodat ik snel alles bij elkaar had en in mijn koffer kon doen. 

Het volgende deel zal specifiek gaan over mijn abdominal (buik) phallo operatie die ik op 16 maart 2021 heb gehad bij Dr. Miro Djordjevic in Belgrado, Servië en die zal op zaterdag middag 8 mei online komen!

Het traject van mijn geslachtoperaties

In deze blog wil ik jullie graag meenemen in het traject van mijn geslachtsoperatie. Ik zal eerst het eerste deel van mijn traject delen. Deze blog reeks zal uit 3 blogs gaan bestaan!

De wens om toch een geslachtsoperatie te krijgen begon ongeveer eind 2018 bij mij, zo’n 2 jaar na mijn eerste operatie in mijn transitie. Ik heb namelijk een lange tijd getwijfeld of ik deze operatie wel wilde ondergaan! Het zijn zware operaties en de resultaten zijn nou eenmaal niet helemaal hetzelfde als het geslacht van een cisman (iemand die is geboren als biologische man). 

Ik kreeg toch te veel genderdysforie (het gevoel dat je lichaam, of een deel van je lichaam absoluut niet hoort bij jou lichaam, zo erg dat je er verdrietig of kwaad van wordt) door het niet ondergaan van een geslachtsoperatie. Voor mijn gevoel klopte er nog iets niet en ik voelde mezelf niet compleet! 

Toen ben ik zelf meer onderzoek gaan doen naar de mogelijkheden van de geslachtsoperaties, er zijn 2 operaties:

Ik ben op onderzoek uitgegaan, na het bezoeken van een presentatie van de genderpoli van het Vu in Amsterdam, 1 van de 2 plekken waar de geslachtsoperaties in de Nederland worden uitgevoerd, besloot ik niet te kiezen voor een operatie in Amsterdam. 

De 2 redenen:

  • De wachttijden waren erg lang
  • De colpectomie werd hier niet tegelijk uitgevoerd met een metaïdoio-plastiek met plasbuisverlenging

Ik wilde de colpectomie, het verwijderen van de vagina en het sluiten van die ingang niet in een aparte operaties i.v.m. de grotere risico’s en omdat ik dan nog een keer onder narcose moest. De colpectomie kan ook worden uitgevoerd tegelijk met het verwijderen van de eierstokken en baarmoeder tegenwoordig. Hier heb ik alleen niet voor gekozen, omdat ik de borstoperatie samen heb gehad met de verwijdering van de eierstokken en baarmoeder en ik toen nog geen wens had voor een geslachtsoperatie!

Ik ben toen verder gaan kijken naar opties en kwam uit bij het UZ Gent in België waar operaties worden uitgevoerd voor transgenders uit België en soms dus ook Nederlanders, op dit moment opereren ze geen Nederlanders in Gent door ook lange wachtlijsten daar. Ik ben in het najaar van 2018 met mijn moeder afgereisd naar Gent voor een intakegesprek daar in het ziekenhuis. 

De arts (dr. Spiniot) was erg vriendelijk, gaf eerlijke en oprechte informatie die mij hebben geholpen in mijn keuze destijds. Ik wilde niet gaan voor de phalloplastiek, omdat ik dit een te ingrijpende operatie vond. Er werd mij duidelijk verteld dat het echt een mini penis zou worden, bij de metaïdoio-plastiek kan er geen penis van boven de 6/7 cm worden gemaakt en dit wist ik ook. Ook zouden ze dan gelijk de colpectomie en plasbuis verlenging uitvoeren. Na het intakegesprek kon ik gelijk door naar de operatie planning lopen, iets wat in Nederland op de genderpoli echt nooit gebeurd! Mijn moeder kwam erbij en ik kreeg na overleg een datum voor 4 juni 2019. Het kon ook eerder, maar ik ging naar school dus besloot dit na mijn examens te doen. 

De operatie die door ziekte van Dr. Spiniot werd uitgevoerd door Professor Hoebeke (hoofd van de metaïdoio-plastiek) op 4 juni 2019 is goed gegaan op een kleine complicatie van mijn plasbuis na, dit herstelde zichzelf. Al bleek later bij mijn phalloplastiek dat ik een vernauwing had. In de volgende blog van mijn geslachtsoperatie vertel ik meer over de zoektocht voor mijn phalloplastiek! Deze zal donderdag avond 6 mei online komen. 

Kernbegrippen in deze blog:

–Cisman (iemand die is geboren als biologische man)
–Genderdysforie (het gevoel dat je lichaam, of een deel van je lichaam absoluut niet hoort bij jou lichaam, zo erg dat je er verdrietig of kwaad van wordt)
–De metaïdoio-plastiek een mini penis die van het eigen geslachtsdeel wordt gemaakt
– De phalloplastiek waarbij met donorhuid van het eigen lichaam een grotere penis kan worden gemaakt ook met of zonder plasbuisverlenging. De huid komt meestal van de onderarm, het been, de zij, buik of rug.
– De colpectomie, het verwijderen van de vagina en het sluiten van die ingang.

1 jaar EDS

Op 14 februari 2020 kreeg ik de diagnose H-EDS met verdenking op dysautonomie en MCAS.

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, dit 1ste jaar na de EDS diagnose was een enorme achtbaan, pieken en dalen en heel erg veel emoties. Van verdrietig en boosheid naar ook fijne momenten. De meeste pijn zit het in een ongeneesbare ziekte hebben, waar geen behandeling of medicatie voor is. Ja ik ben ziek en dat is zo, maar het een plekje moeten geven dat het een ziekte is waar ze niks aan kunnen doen is ontiegelijk rot. Met alles wat ik heb meegemaakt is het zo ontzettend moeilijk, dat je dit er ook nog gratis bij krijgt. Het komt bovenop alles…

De combinatie van dit alles maakt het pittig, iedere dag struggle ik wel met iets. Iedere dag is er wel iets, vaak ook een combinatie van dingen. Het is zwaar, de ene dag gaat het beter dan de andere. Maar iedere dag voelt wel als een gevecht, om met zo’n zware rugzak rond te strompelen. Het is moeilijk om mijn bed uit te komen en voor een dag te gaan.

Ik ben ontzettend veel kwijtgeraakt in dit jaar, mensen vragen mij mezelf te focussen op wat ik nog wel kan, maar dat is heel erg lastig voor mij. Ik vind dat er ook ruimte moet zijn voor het rouwen om wat ik niet meer kan. Het is enorm lastig om balans in dingen te vinden en uit te vinden hoe ik dit alles het beste een plekje kan geven.

In het 1ste jaar met EDS heb ik veel subluxaties (gewricht deels) of luxaties (gewricht helemaal uit de kom) gehad.

  • Mijn linkerschouder gaat eigenlijk wel dagelijks een paar keer in en uit de kom, hierdoor is mijn linkerarm niet altijd zo functioneel meer.
  • Verder heb ik al een paar keer mijn linker elleboog deels uit de kom gehad, dat is toch wel een van de pijnlijkste gewrichten.
  • Mijn linker sleutelbeen staat regelmatig ook helemaal verkeerd, hij staat dan bij mijn borstbeen niet goed (de knobbel) en in mijn schouder dak boven op mijn schouder. Hij staat er helemaal uit of op 1 van die 2 plekken eruit.
  • Mijn rechterheup is ook al een paar keer deels of helemaal uit de kom geweest
  • In mijn rechteronderbeen staat het bot wat begint net onder je knie en vastzit aan de buitenkant van je enkel soms ook deels uit de kom
  • Mijn ruggenwervels kantelen regelmatig
  • Mijn ribben staan ook zeer regelmatig niet meer op hun plek
  • Ik verzwik erg makkelijk mijn enkels
  • Mijn beide grote tenen gaan uit de kom
  • Mijn vingers zijn allemaal wel eens uit de kom geschoten
  • Mijn rechterpols gaat er ook deels uit

Ik heb ook veel dysautonomie klachten, dit houdt bij mij in dat mijn autonome zenuwstelsel niet goed werkt, dit is het zenuwstelsel dat alle automatische processen in het lichaam aanstuurt, zoals je temperatuur en ademhaling. Ik heb hierdoor een lage lichaamstemperatuur, namelijk 35,6 graden van mezelf en krijg mijn lichaam moeilijk opgewarmd of afgekoeld. Ook ben ik duizelig als ik te snel op sta na een tijdje te hebben gezeten of gelegen en heb ik hierdoor problemen met de organen die zorgen voor het verteren van voedsel.

MCAS is een syndroom waarbij de afweercellen van het lichaam heftiger reageren op stoffen die het lichaam binnen komen. Ik heb bijvoorbeeld een heel ernstige visallergie, waar ik 2 epipennen voor heb. Ook ben ik allergisch voor muggensteken, ik kreeg hier heel grote bulten en rode vlekken van. Daarnaast heb ik nog hooikoorts en een soort zomerallergie. In het voorjaar en de zomer zit ik onder de rode vlekken, ben ik benauwd, misselijk, duizelig en echt niet lekker als het heel warm is.

Ik merk dat ik midden in het acceptatieproces zit van H-EDS hebben met klachten van MCAS en dysautonomie, ik ben erg emotioneel en weet niet zo goed hoe ik om moet gaan met mijn ziekte en klachten. Mensen in mijn omgeving proberen mij ontzettend goed te steunen, maar je moet toch alleen door alles heen, omdat jij degene bent die alles moet accepteren. Ja ik ben ziek, daar kan ik niks meer aan veranderen en aan dat feit ben ik wel gewend inmiddels. Maar het weten dat je een progressieve multisysteem ziekte hebt, waar geen behandeling of medicijn voor is ontzettend moeilijk. Ze kunnen mij ook niet vertellen hoe mijn toekomst eruit gaat zien… Ik weet niet hoeveel zieker ik ga worden, wat er nog meer gaat gebeuren, welke gewrichten uit de kom zullen gaan, hoeveel energie ik overhoud en of mijn organen mee gaan spelen. Ja ik kan wel gewoon 80 worden, maar ik weet niet op welke manier, en beter word ik niet meer. De kans op verbetering is nihil.

Ook heb ik vanaf 11 september 2020 de Wajong uitkering toegewezen gekregen, hier ben ik heel blij mee! Ik ben blij dat ik in een land woon waar dit soort mogelijkheden zijn, waardoor ik minder financiële zorgen heb. Wel is het moeilijk om andere leeftijdsgenoten te zien die wel studeren of werken, ik zou dit ook graag willen, maar het lukt mij echt niet. Zelfs sommige dagbesteding of vrijwilligerswerk zou te zwaar voor mij zijn. Er zal ook nog een blog verschijnen over de aanvraag.

Op 12 januari 2021 is mijn eigen rolstoel afgeleverd. Dit is eigenlijk opnieuw een confrontatie, het gaat mij vrijheid geven, maar is ook een teken dat ik niet meer zo mobiel ben als ik zou willen. Ik kan niet meer dan 800 meter lopen. Shoppen, dagjes weg of andere activiteiten met vrienden lukte dus niet meer zo goed. Ik moest dan een rolstoel huren en geduwd worden. Nu heb ik een rolstoel met elektrische ondersteuning, zodat ik mezelf kan voortbewegen. Ik ga hier ook nog een blog over plaatsen op een later moment.

De EDS heeft mijn leven dus op heel veel manieren wel echt veranderd… Ik probeer hier zelf zo goed mogelijk mee om te gaan, maar dat is gewoon allemaal niet zo makkelijk.

Ik wil met deze blogs ontzettend graag EDS meer op de kaart gaan zetten, veel mensen weten niet van deze ziekte af. Het is een rot ziekte die mensen hun leven op de kop zet en waar nog weinig kennis over is. Bij mij heeft het in ieder geval alles op zijn kop gezet. Ik wil dingen hierover delen, omdat ik andere mensen wil informeren en inspireren!

Mijn eerste operatie

Op 10 juli 2017 had ik mijn eerst operatie van mijn transitie. Ik ben geopereerd door Dr. van Loenen en Dr. Milo in het MC Slotervaart wat toen nog bestond. Ik kwam terecht bij Dr. van Loenen, doordat zij heel bekend staat als genderchirurg van de borstoperatie voor transpersonen. Dit was trouwens de eerste keer dat ik ooit werd geopereerd, dus ik vond het heel spannend.

Voordat ik deze operatie kreeg droeg ik dagelijks een binder dat is een hemdje van heel strakke stof, die je borsten als het waren platdruk. Zo zagen mensen niet dat ik borsten had en kon ik beter herenkleding dragen. Alleen met zwemmen was het verschrikkelijk, dan moest ik een binder en surf shirt aan en zag je het nog best goed. Hierdoor heb ik nooit fijn meer kunnen zwemmen vanaf het moment dat mijn borstgroei echt doorzetten.

Dit is een voorbeeld van een binder

Ik kwam bij van Loenen op consult en toen moest ze kijken naar hoe ze het mooiste alles weg kon halen, dit vond ik wel erg spannend en moeilijk omdat mijn borsten voor mij enorm confronterend waren. Ik wilde ze niet en andere mochten ze al helemaal niet zien. Na wat voelen en foto’s te hebben gemaakt kreeg ik te horen dat ik de zogenaamde ‘’grote techniek’’ zou krijgen. Hierbij krijg je 2 grote littekens, over mijn tepels twijfelde ik nog. Voor de tepels zijn er namelijk 2 opties, of de tepels blijven zoals ze zijn, op de originele plek of ze worden losgesneden verkleind en terug geplaatst.

Uiteindelijk heb ik zelf gekozen voor het laatste, dit brengt wel risico’s met zich mee, omdat de tepels ook kunnen afsterven. Sommige mensen kiezen er ook voor om hun tepels helemaal te laten verwijderen en ze dan later te laten tatoeëren.

Ik weet het nog heel erg goed toen ik een telefoontje kreeg met een datum voor mijn operatie, ik was met mijn oma samen met onze hond aan het wandelen. Daarna hebben we samen taart gekocht en deze opgegeten haha.

Ik melde mezelf ’s ochtends in het ziekenhuis, ik was namelijk de 2de van die dag en was geloof ik rond 10.00 aan de beurt. Ik heb er zelf voor gekozen om mijn borsten, eierstokken en baarmoeder tegelijk in 1 operatie te laten verwijderen, dit wordt ook wel de ‘’combi-operatie’’ genoemd of combi. Sommige kiezen er ook voor deze operaties los te doen.

Ik kreeg ook een echo van de gynaecoloog, daaruit bleek dat ik een heel kleine baarmoeder had een van de kleinste die hij ooit heeft gezien haha.

De operatie heeft wel echt een uur of 5 geduurd, van Loenen begon met mijn borstkast en daarna heeft Dr. Milo mijn baarmoeder en eierstokken verwijderd. Ik werd ook slecht wakker van de narcose dat duurde ook nog wel even, daardoor was ik pas rond 17.00/17.30 terug op mijn kamer. Ik had toen ik wakker werd een strakke band om mijn borstkast en pleisters op de 3 kleine sneetjes waar ze de instrumenten voor het verwijderen van mijn baarmoeder hebben gebruikt. Ze hebben de baarmoeder op die punten losgemaakt en daarna via de vagina verwijderd.

Dit is een band die ik de eerste 24 uur moest dragen tegen zwelling

Dit was ongeveer 24 uur na de operatie, de eerste keer dat ik het resultaat zag, ik was heel blij! Ik heb geloof ik zelfs een traantje van vreugde gelaten.

Hierna kreeg ik mijn eigen meegenomen ”operatie binder” aan, hier zit een rits in, zodat je hem gemakkelijker aankrijgt. Deze moest ik nog 4 tot 6 weken dragen tegen zwelling.

Aan mijn borstkast had ik eigenlijk amper pijn, ik had veel meer last van mijn buikoperatie, omdat mijn buik heel erg was opgezwollen was en ik verstopt raakte door de narcose. Dit was extreem pijnlijk en aan de darmkrampen konden ze ook niet zoveel doen.

Een foto van de dag dat ik naar huis mocht

Zo zag het na 1 week thuis eruit, hierop zie je ook wel hoe ontzettend gezwollen het was…Uiteindelijk na wat laxerende drank was de verstopping over en nam de zwelling van mijn buik af.

Nog wat meer foto’s van het herstel

21 november 2017

14 februari 2018

Mijn eerste zomervakantie zonder ellendige binders op Kos met mijn moeder in mei 2018, eigenlijk mag je het eerste jaar niet in de zon, dus ik lag vooral in de schaduw of met factor 50+ in de zon

In het begin voelde zwemmen alsof ik half naakt was, doordat ik geen binder en shirt meer aan hoefde. Ook shirts direct op mijn huid voelen was erg vreemd.

Tot slot een foto van hoe mijn borstkast er nu uitziet in januari 2021, de littekens zijn vervaagd en ik heb nu natuurlijk tattoos.

Angststoornis deel 2

‘’Ik vind deze blog een van de moeilijkste om te schrijven, omdat dit heel persoonlijk is en hele zware tijden voor mijn zijn geweest.’’

De 2de angststoornis kreeg ik op mijn 2de mbo-niveau 4 opleiding, horecaondernemer/manager, dankzij mijn mentor. Ik deed de leidinggevende bakkerij opleiding op dezelfde school, waar ik een top mentor had en best wel wat vrienden! Maar ik vond hierin toch niet wat ik zocht en wilde meer uitdaging. Toen maakte ik na ongeveer 3 maanden de overstap naar de opleiding horecaondernemer/manager.

Hier vertelde ik ook alleen aan de afdelingsleider en mijn mentor dat ik transgender was. Aan mijn mentor moest ik het wel vertellen, omdat hij tijdens ons eerste gesprekje, waar hij al veel te laat voor kwam aannam door mijn naam te hebben gelezen ik een meisje was. Ik zag er al echt mannelijker uit en mijn ID was ook al wettelijk veranderd, maar hij wilde zijn gedachte niet loslaten. Hij heeft later zonder mijn toestemming en door duidelijke afspraken te verbreken aan iedere klas waarin hij les gaf verteld dat ik transgender was! Hij ging mij aanspreken met zij en dame… Ik ging hierna naar de afdelingsleider en sprak mijn begeleidster aan, maar zij stonden achter mijn mentor… Hierop ging ik in gesprek met de zorgcoördinator, maar ook zij stond achter mijn mentor. Wederom kreeg ik herbelevingen van mijn trauma’s en raakte ik in een angststoornis… Ik kwam via mijn nicht terecht bij een mega fijne therapeut, hij voelde zelfs aan als mijn 2de vader in die tijd!

Ik deed deze opleidingen in Breda en woonde bij mijn nicht en haar gezin, maar ieder weekend ging ik naar huis. Op een geven moment wilde ik ook vaak echt niet meer terug en kreeg ik gewoon buikpijn alleen als ik dacht aan terug gaan… Ik had namelijk 7 dagen per week, 24 uur lang paniekaanvallen, ik sliep gewoon niet meer!

Ik zou teruggaan naar Breda, maar iemand die bij mijn ouders werkt zou mij naar het station brengen, omdat mijn ouders een weekend weg waren met de camper. Ik belde mijn beste vriendin net voor ik weg moest, omdat ik op dat moment zo in paniek was en ik absoluut niet terug wilde naar de situatie in Breda… Ik bevond mij in zo’n heftige situatie dat ik alleen maar kon denken, ik spring dadelijk voor de trein in plaats van dat ik erin stap, zij heeft dit gelukkig uit mijn hoofd kunnen praten! Ik heb toen mijn moeder gebeld en ben per trein, constant pratend met vrienden en de leidster van de transgendergroep die ik bezocht via WhatsApp naar de plek gereisd waar mijn ouders waren.

Ik heb toen mijn school laten weten dat ik zou stoppen met mijn opleiding, maar werd ’s ochtends ineens gebeld dat ik die middag mezelf op school moest melden, omdat ik anders in zeer grote problemen zou komen met leerplicht. Ik had buikpijn voor dit gesprek niet normaal, de vrouw die die zorgcoördinatie deed was er namelijk bij. Gelukkig was de man van schoolplicht ontzettend aardig en werd hij zelfs boos op de vrouw van de zorgcoördinatie! Uiteindelijk ben ik door mijn top therapeut uit de situatie gekomen en heb ik het later ook met EMDR kunnen verwerken!

Je kan echt beter leren omgaan met je angststoornis door hulp! Schaam je niet! Heeft dit iets bij je getriggerd? Je kan altijd chatten met 113 (www.113.nl) of bellen naar 0800-0113