Begin transitie en diagnostiek

Ik ben nu mezelf

Vanaf 11-jarige leeftijd kwamen bij mij de eerste echt sterke gevoelens dat ik in het verkeerde lichaam zat. De splitsing tussen jongens en meisjes werd duidelijk, omdat de eerste meisjes van mijn leeftijd in hun puberteit begonnen te raken. De meisjes en jongens begonnen zich te verdelen. Ik had zowel vriendjes als vriendinnetjes, maar de jongens gingen liever om met andere jongens. Ik voelde mezelf alleen totaal niet thuis bij de meisjes, maar ging toch maar met ze om. Vanaf mijn 11^de werd ik flink gepest door de meiden en voelde ik mezelf al helemaal niet prettig. Het leken al wel een beetje depressieve gevoelens…

Als kind was ik mezelf eigenlijk helemaal niet bewust of ik een jongen of meisje was, wel vond ik het soms verwarrend waarom ik niet bij mijn vriendjes mocht omkleden maar bij de meisjes moest omkleden weet ik nog. Ik was gewoon mezelf en niet bezig met genderrollen, dit veranderde dus rond mijn 11^de. Ik kreeg erge last van genderdysforie (haat naar mijn eigen lichaam), omdat ik in de puberteit kwam en mijn lichaam meer veranderde naar dat van een vrouw. Ik voelde mezelf echt vreselijk en het is bijna niet uit te leggen hoe ik mezelf dagelijks voelde.

Ik wist dus op mijn 11^de al dat ik niet thuishoorde in dat lichaam, dat ik borsten kreeg en later ook ongesteld werd vond ik een hel. Ik wilde helemaal geen borsten en ook niet ongesteld worden, dus ik heb ook nooit bh’s gedragen die kon ik gewoon weg niet verdragen. Op je 11^de is het best lastig om deze gevoelens uit te leggen aan je ouders en er was ook nog niet zoveel informatie als in deze tijd over transgenders. Er waren nog geen programma’s over of veel informatie over te vinden op internet. Ik weet wel dat ik dan op Google zocht op ‘’ik zit in het verkeerde lichaam’’ dat is echt hoe het voor mij voelde. Mijn ouders dachten dat het een fase was, toen was ik daar heel boos over, maar inmiddels begrijp ik dat nu beter.

Op mijn 14^de denk ik, heb ik het nog een keer aan mijn moeder verteld. Dit heb ik gedaan door een brief die ik op haar kussen heb gelegd, omdat ik het niet durfde te vertellen 1 op 1. Ik schreef in de brief dat ik niet meer verder kon leven als vrouw, ik wilde mezelf kunnen worden, dus in transitie gaan of het hoefde niet meer van mij. Zo heftig was die situatie voor mij toen. Ik kon absoluut niet verder meer leven in het lijf waar ik in zat.

Mijn moeder heeft toen geloof ik contact opgenomen met de huisarts en die heeft mijn doorgestuurd naar een psycholoog hier in het dorp. Ik ben op 14-jarige leeftijd met gesprekken begonnen bij een psycholoog hier bij ons in het dorp. Als snel kwam zij erachter dat zij mij niet verder kon helpen. Door zelf onderzoek te hebben gedaan kwam ik erachter dat ik bij de genderpoli moest zijn van het Vu in Amsterdam. De huisarts heeft mij hier toen heen verwezen, omdat het in deze periode echt heel slecht met mij ging door de genderdysforie en mijn depressies heeft mijn moeder ook contact opgenomen met de genderpoli. Ik kon toen redelijk snel worden geholpen, gelukkig.

Ik kreeg maandelijks een gesprek met mijn psycholoog in het Vu Mw. Inge Bok, dit betekende dus maandelijks een ritje naar Amsterdam. Gelukkig ging mijn moeder vaak mee, waar ik haar natuurlijk heel dankbaar voor ben. Mijn psycholoog wist na 2-3 gesprekken eigenlijk al genoeg en dacht zelfs dat ik in transitie wilde naar meisje, omdat ik er al zo jongensachtig uit zag. Ik heb in juli 2014 mijn haar ook afgeknipt en gedoneerd (zie foto’s). Er zat toen ook een wat oudere mevrouw die tegen mijn kapster Linda zei: ‘O moet Linda eerst nog even de haren van die jongen knippen’ Dat deed mij meteen zo ontzettend goed! Helaas door het protocol van het Vu moest ik verplicht minimaal 6 dacht ik (is al lang geleden haha) gesprekken voeren. Daarna moest ik nog 2 keer bij een psychiater langs komen voor een soort second opinion en de officiële diagnose. Er was bij mij ook Asperger vastgesteld, waardoor ik een extra keer langs moest komen bij de psychiater. Het blijkt dat autisme en genderdysforie vaak samen voorkomen, waarom weten ze niet precies. Later bleek bij mij ook dat er geen spraken was van Asperger, maar de gedragsproblemen kwamen door mijn onbegrepen genderdysforie en het mezelf niet kunnen zijn.

• 

• 

In mei 2015 kreeg ik de brief van mijn psycholoog om mijn geslacht en namen te veranderen bij de gemeente en dus ook officieel man te worden met mijn juiste naam! Met deze brief ga je naar de gemeente waar je geboren bent en zij passen het dan aan. Ik heb dit samen met mijn vader gedaan en daarna kreeg ik allemaal mannen cadeautjes van hem zoals een herengeurtje en manchetknopen. Hiervoor moest een transgender persoon eerst operaties ondergaan, die de persoon onvruchtbaar maakte en dan pas mocht het geslacht worden aangepast… Dit is dus gelukkig niet meer zo en kan het met een brief.

In de volgende blogs over mijn transitie ga ik verder vertellen over mijn hormoonbehandeling en operaties!