Ik ben nu mezelf
Ik wil graag in deze eerste blog over mijn transitie een korte introductie geven over de start van mijn transitie.
In 1998 kwam ik op de wereld als meisje, maar zo heb ik mezelf nooit gevoeld. Om maar meteen met een van de veelgestelde vragen aan transgenders te beginnen: Nee ik ga mijn naam die ik bij mijn geboorte heb gekregen hier niet delen. Voor veel transgenders is die naam geen fijne herinnering, daarnaast wat heb je eraan om de naam te weten die iemand niet meer draagt? Ik ben nu Ive en zo wil ik ook graag worden aangesproken. De naam die ik bij mijn geboorte heb gekregen gebruik ik niet meer.
Waar het bij mij begon was dat ik geen meisjeskleding wilde dragen en mezelf niet thuis voelde bij bijvoorbeeld dingen die typische meisjes deden. Ik ging liever om met vriendjes of ”stoere’ meiden. Pas toen ik en de meisjes om mij heen de puberteit in gingen voelde ik dat het echt niet klopte. Ik hoorde niet meer bij de meisjes, en mijn vrienden trokken ook meer naar andere jongens. Ik viel dus eigenlijk tussen wal en schip, ik hoorde nergens bij. Mijn lichaam veranderde langzaam in iets wat helemaal niet bij mij paste. Ik vond het ongesteld zijn en de groei van mijn borsten een hel, het was verschrikkelijk. Ik kreeg er ”genderdysforie” van, dat is een begrip in de transgender wereld wat betekent dat je voelt dat er iets niet bij lichaam hoort. Mijn borsten en baarmoeder hoorde echt niet bij mijn lijf.
Vanaf mijn 15de ging ik praten met een psycholoog hier in het dorp. Samen met haar en de huisarts werd ervoor gekozen mij door te verwijzen naar de genderpoli van het (toen nog)VUMC. In die periode ging het erg slecht met mij, gelukkig kon ik toen nog vrij snel terecht. De huidige wachttijden zijn 2 jaar voor volwassenen en kinderen/jongeren. Veel te lang! Voor de mensen die denken dat je heel makkelijk de operaties of hormonen krijgt, dit is absoluut niet waar!
In de volgende blog ga ik meer vertellen over mijn diagnostiek fase.